کارت‌های اعتباری با اینکه تغییرات زیادی در ظاهرشان داشته‌اند، فلسفه وجودی آنها همچنان ثابت است. این کارت‌ها که روشی برای اکنون خریدن و بعداً پرداخت کردن هستند، انواع مختلفی دارند؛ از پلاستیکی و فلزی گرفته تا نوع مجازی آنها که در گوشی‌های همراه ذخیره می‌شود. این کارت‌ها ویژگی‌های متنوعی نیز دارند و در چند دهه اخیر تکامل یافته و تغییرات زیادی داشته‌اند.
می‌توان گفت قدمت مفهوم اعتبار به هزاران سال پیش و به بین‌النهرین باستان بازمی‌گردد. کتیبه‌های گلی در آن دوره برای انجام معاملات بازرگانان بین‌النهرین و همسایه‌های آنها انجام می‌شد. این کتیبه‌ها اولین نمونه‌های الان بخر و بعداً پرداخت کن هستند. هزاران سال بعد این کتیبه‌های باستانی جای خود را به نسخه‌های اولیه کارت‌های فروشگاهی دادند.
۱۹۳۰: سیستم بانکداری در آن زمان از پلاک‌های فلزی به جای کارت‌های اعتباری استفاده می‌کرد. این نوع کارت‌ها از دهه ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰ استفاده شدند. در آن زمان فروشگاه‌های بزرگ کارت‌های مخصوص به خود را داشتند.
۱۹۴۶: جان بیگینز از بانک ملی فلتبوش بروکلین، سیستم Charg-It را اختراع کرد که طی آن مردم می‌توانستند با کارت‌هایشان از فروشگاه‌هایی که در شعاع دوکیلومتری آنها قرار داشتند، خرید کنند.
۱۹۵۰: فرانک مک نامارا و شریک تجاری او، رالف اشنایدر، اولین کارت باشگاه غذاخوری را معرفی کردند. دینرزکلاب را می‌توان اولین کارت فروشگاهی دانست که محبوبیت زیادی به دست آورد. مردم هزینه غذا را با این کارت حساب می‌کردند و رستوران صورت‌حساب را به دینرزکلاب می‌فرستاد. دینرزکلاب هم پرداخت را مستقیم به بانک رستوران ارسال می‌کرد و کارمزد کمی برای تراکنش می‌گرفت.
۱۹۵۸: امریکن‌اکسپرس اولین کارت اعتباری‌اش را در راستای توسعه چک مسافرتی خود معرفی کرد. در واقع امریکن‌اکسپرس اولین کارتش را در سال ۱۹۵۸ توسعه داد که به مشتریان امکان می‌داد قبض‌های خود را ماهانه در ازای کارمزد سالانه پرداخت کنند.
دهه ۱۹۶۰: فورست پری، مهندس IBM، اولین کارت اعتباری مغناطیسی را اختراع کرد؛ فناوری‌ای که در سال ۱۹۶۹ در ایالات متحده و دو سال بعد در سراسر جهان همه‌گیر شد.
۱۹۶۶: در پاسخ به موفقیت بانک امریکارد، گروهی از بانک‌های کالیفرنیا در این سال شراکتی به نام «انجمن کارت بین‌بانکی» (ICA) تشکیل دادند و دومین کارت اعتباری محبوب را منتشر کردند که ابتدا کارت بین‌بانکی نامیده شد و بعد به مسترشارژ تغییر کرد و در نهایت در سال ۱۹۷۹ به مسترکارت تبدیل شد.
۱۹۷۰: تا سال ۱۹۷۰، بانک امریکارد به‌قدری موفق شد که شرکت بین‌المللی کارت بانکی (IBANCO) را برای عرضه کارت پرداخت در سراسر جهان تشکیل داد.
۱۹۹۴: کشورها سیستم‌های تراشه کارت اعتباری‌شان را توسعه دادند، اما چون پردازشگرها فقط می‌توانستند تراشه‌های کشور خود را پردازش کنند، نیاز به یک سیستم پرداخت استاندارد، موضوعی جهانی شد و در سال ۱۹۹۴، سه پردازشگر پرداخت بین‌المللی یوروپی، مسترکارت و ویزا شروع به توسعه مشخصات تراشه جهانی برای سیستم‌های پرداخت کردند.
۱۹۹۶: اولین مشخصات تراشه‌های EMV منتشر شد. مهم‌ترین پیشرفت در صنعت تراشه‌های کارت اعتباری با ظهور سیستم‌های پرداخت NFC بود که در آن تراشه کارت اعتباری با نگه داشتن در نزدیکی پایانه پرداخت فعال قابل خواندن بود.
دیدگاهتان را بنویسید